Piszę o nich dlatego, że mają na swoim koncie m.in. projekt fantastycznego New Museum w Nowym Jorku, o którym w 2008 roku pisałem na art.bloxie:

"New Museum nieodparcie kojarzy mi się z warszawskim projektem Kereza. Ta sama prostota, ta sama nowoczesność, ta sama pudełkowatość, ten sam sposób traktowania miejskiej przestrzeni. Oczywiście projekt naszego MSN jest dużo bardziej potężny, jednolity i spektakularny, ale jak miło zobaczyć, że muzeum nie musi przypominać morskiej muszli albo obłego statku obcych żeby się podobać"


"Gmach New Museum pokazuje, że proste nie musi być banalne, że wysmakowany detal fasady może być równie spektakularny co odważne ornamenty. "Szary duch" (takie określenie pojawiło się w New York Magazine) doskonale wkomponowuje się w bałaganiarskie otoczenie Lower East Side. Trzymam kciuki, żeby nasze MSN nie tyle wkomponowało się, co ustaliło na nowo przestrzeń ścisłego centrum Warszawy."

Tak pisałem dwa lata temu i tak napisałbym dzisiaj. Tylko, że patrząc na zmiany w warszawskim projekcie Kereza i na oddalającą się perspektywę budowy MSN, zaczynam wątpić, czy mamy kiedyś jakąkolwiek szansę na szwajcarskiego szwajcarsko-polskiego Pritzkera.

Esencja estetyki Maciejowskiego. Mały wycinek z programu TV okazuje się być gotowym obrazem.

Przykład postępującej fascynacji Maciejowskiego "klasycznymi" artystami. Kantor i jego sztuka w nowym świetle

Część znakomitego większego cyklu z o. Rydzykiem w roli głównej. Genialna prostota, wybitne cytaty - gotowy komentarz społeczno-polityczny.

Prawdziwy klasyk. Jedna z infografik, które Maciejowski namiętnie przemalowywał z gazet. Nikt przed nim nie dostrzegł w tym sztuki. Czy jest lepszy i prostszy sposób na opowiadanie historii?

Niczym zdjęcie z rodzinnego albumu. Grupa Ładnie w komplecie. Bujnowski, Sasnal, "Kurosawa", Firek i Maciejowski

Jeden z najnowszych obrazów. Prosta barowa scena, proste pytanie. Maciejowski pyta nas i sam siebie - czym jest świat sztuki? Czy artysta jest kimś wyjątkowym?

Prosto z Polski. Jeden z kibolskich obrazów Maciejowskiego. To właśnie takie prace dały mu miano "kronikarza współczesności"

A jakie obrazy podobały się Wam najbardziej?

W najnowszym "Przekroju" mój artykuł o Marcinie Maciejowskim i jego nadchodzącej wystawie w Muzeum Narodowym w Krakowie. Polecam nieskromnie tym bardziej, że okładka jest niesamowita. Jedna z najlepszych ever.

Otwarcie wystawy w piątek, a jeszcze w tym tygodniu na art.bloxie przewodnik po 10 obrazach, których nie można na niej przegapić!

P.S.

Za mało Maciejowskiego na art.bloxie? Wpisujcie się w komentarzach:)

Plakaty festiwalu beethovenowskiego to fenomen. Organizatorzy z żelazną konsekwencją co roku zapraszają do ich stworzenia kolejnego artystę młodego pokolenia. Wyłącznie z górnej półki. W zeszłym roku plakat projektował Bartek Materka.

Wcześniejsze edycje firmowały plakaty m.in. Wilhelma Sasnala i grupy Twożywo. Ale, ku mojemu sporemu zaskoczeniu, taki zestaw nazwisk nie wszystkim przypada do gustu. Najlepszym dowodem dyskusja pod postem na art.bloxie z przed trzech lat. "Sasnal niedbały i trochę taki ten plakat nieprofesjonalny. Nie wspomnę już o szkolniackiej naiwności. Takie plakaty robiliśmy w szkole średniej na liternictwie - i to na czwórkę z minusem. :(" - komentował jeden z czytelników. "Twożywo lekko banałem leci, ale przynajmniej poprawne. Sasnal niestety amatorszczyzną trąci i to mocno - plakat z wiewiórką w osiedlowej przychodni. Bardzo kiepściuteńko." - wtórował komentator Blindfury. Takich głosów było więcej.

A ja pozwolę się z nimi nie zgodzić. Bo wszystko co zarzuca się beethovenowskim plakatom Sasnala, Twożywa i co zapewne łatwo byłoby zarzucić projektom Materki i Maciejowskiego, to dla mnie ich zalety. Ta "amatorszczyzna", "brak znajomości zasad typografii" i "naiwność" to coś całkowicie unikalnego, coś co wyróżnia te projekty spośród setek innych, które wiszą na ulicach. Zobaczcie jak one są (poza Twożywem) cudownie malarskie, jakie są oszczedne, jakie nieprzegadane. Wyglądają jakby dopiero co wyszły z pracowni i cudem ominęły akceptację speców od marketingu i sprzedaży. Każdy jest niepodrabialny, każdy można traktować jak kolejną ciekawą pracę artysty, a nie jak odfajkowaną chałturę. Za mało skojarzeń z Beethovenem? Czy to wada? Czy chłopak z plakatu Materki nie jest bardziej intrygujący niż kolejna partytura? Czy niepodrabialny styl i żart Maciejowskiego nie przyciągają uwagi bardziej, niż najlepiej nawet dopracowana typografia? Cieszmy się tymi plakatami, bo wlewają dobrą sztukę na billboardy, przystanki i słupy reklamowe. Trzymajmy kciuki, żeby organizatorom nie zabrakło konsekwencji i żebyśmy za rok dostali kolejny fascynujący projekt. Może Matecki? Macie inne typy?